Samotny wilk i szczenię. Tom 3 – wilczy artykuł nr 45
Kazuo Koike twierdzi, że dziecko (te wewnętrzne jak rozumiem też) najłatwiej zwabić dźwiękiem. Zapewne, każdy malec zwróci uwagę, obejrzy się, może nawet wybiegnie na podwórko, gdy usłyszy zbliżającego się sprzedawcę łakoci (chociaż na dzisiejsze dzieciaki, które mają wszystko może to nie działać). Co prawda nie kojarzyłbym go raczej z bębnem, ale wkurzającą melodyjką z kiczowatego samochodu, który może być prowadzony zarówno przez lodziarza, jak i seryjnego zabójcę, ale coś w tym musi być. Na co reaguje moje wewnętrzne dziecko? Na wycie zwiastujące, że Samotny wilk i szczenię. Tom 3 jest już na mojej półce. Przeczytane i pooglądane jeszcze kilkukrotnie.
Historia Ogami Ittō
Kazuo Koike kontynuuje swoją opowieść o byłym kaikashakuninie (osoba asystująca przy seppuku, kończąca rytuał ścinając głowę). Tę historię poznajemy nie po kolei, co nadaje jej aury tajemniczości. Poza tym szanuję, gdy scenarzysta najpierw zajmuje czytelnika akcją, a dopiero później znajduje czas na wyjaśnienia. Co doprowadziło, to tego, że Ogami Ittō wybiera los zabójcy na zlecenie? Wyjawiane jest to po kolei, ale u Hanami w trochę innej kolejności niż było wcześniej od Mandragory.
Trzeci tom nowej edycji zawiera epizody z trzech wcześniejszych albumików. Droga zabójcy to Szlak śmierci z pierwszego tomu. Tsuji Gensichi (Dzwonnik Tsuji Gensichi), Reputacja orisuke (Szumowiny), Pożegnalny mróz (Ostatnie podrygi zimy) i Gōmune Oyuki (Gomune) ukazały się w czwartym tomie, a Znaki patrolowe (Znaki) i Wzgórze straceń (Tęsknota) w piątym. Poszczególne rozdziały różnią się co do objętości, a więc przesunięcia miały, jak rozumiem wyrównać grubość tomów.
Doszło tu do tragedii
Mianem samotnego wilka często określa się osobę indywidualną, choć jak jest to wyjaśniane w komiksie Wilki. Historie prawdziwe (więcej tu — klik), osobnik odłączający się od stada to żaden renegat, tylko młodzik, który zakładać będzie swoją rodzinę. Tak, ale już samotnik ze szczenięciem to już rzecz nienaturalna, osobliwa i niespotykana. Musiało tu dojść do tragedii, czego dowiedzieliśmy się już ostatnio. Kazuo Koike wyjawia kolejne szczegóły intrygi, w tym politykę związaną z przejęciem funkcji kaikashakuna, bardzo silnej pozycji w feudalnej Japonii.
W końcu ktoś zadaje pytanie, po co zabójcy na zlecenie ten cały hajs. Komando łowców nagród zwących się Zodiakiem (zdziesiątkowanym, ale jednak) chciałoby dobrać się do tej gotówki, która z szacunkowych wyliczeń powinna stanowić już małą fortunkę. Na froncie jest oczywiście akcja, podstęp wciągający bohatera w zasadzkę i dynamiczny pojedynek, stanowiący też przegląd białej broni, ale z tyłu, subtelnie zostają wyciągane wnioski, nadające sens działań Ogami Ittō. Choć droga jeszcze długa, ale może ojcu uda się w końcu zapewnić synowi bezpieczne jutro.
Filmowe kadrowanie
Uwielbiam ilustracje Kojimy, najbardziej ujmują mnie włóczęgowskie sekwencje. Ogami Ittō ciągnie po kraju wózek z synem, a kamera skupia się na różnych elementach otoczenia. Ma to w sobie wiele uroku i pozwala zwolnić, poobserwować, nie wszystko musi mieć ukryty sens (choć czasem i otoczenie ma znaczenie do zaplanowanej akcji), może zwyczajnie cieszyć oko. Świetne są szerokie, panoramiczne, filmowe kadry, często rozciągające się na dwie strony, sprawdzające się zarówno w statycznych scenach, gdy adwersarze stają naprzeciw siebie, jak i przy dynamicznym wirze pojedynków.
Feudalna Japonia ma wiele do zaoferowania, oprócz wszelakiej białej broni, dzięki której można skonstruować mnogą liczbę pojedynków, tak aby się nie nudziły, świetnie wypada przedstawianie realiów i skupianie się na funkcjach, które obecnie wcale nie dawałyby aż takiego prestiżu. Dzisiaj na dzwonnika wybijającego porę dnia, nikt by nie zwracał uwagi, skoro każdy ma przy sobie kilka urządzeń, które potrafią wskazać czas. Dodatkowo zadziwia jak bezwzględny może być test na następcę, który dowieść ma najwyższych umiejętności i poświęcenia.
Zimny chów
Ogami Ittō to twardy i zimny ojciec, Daigoro to mało rozmowne dziecko, choć rozczula mnie pieszczotliwe „tuś” często przejmujące funkcję całego dialogu. W Pożegnalnym mrozie to szczenię znajduje się w centrum opowieści, wpada w kłopoty i dzięki bystrości i sile charakteru z nich wychodzi cało. Z tym że trzyletni chłopiec już bywał i jest też i tu elementem zaskoczenia dającym przewagę. Wystarczy ułamek sekundy zawahania się ze strony przeciwnika, aby cięcia, które mogą wywołać zachwyt, nie pruły tylko powietrza.
Najdłuższym epizodem z tego tomu (i z dotychczasowych) jest ponad stu stronicowe Gōmune Oyuki. Podjęte zostały tu wątki tatuowania ciała oraz sztuka walki z płonącym mieczem. Dwie bardzo niebezpieczne techniki odwracania uwagi zostają wykierowane przeciw sobie, samotny wilk pełni tu rolę arbitra, czuwającego, aby honor zwyciężył, czeka aż do momentu dokonania zemsty i wieńczy historię swoim zabójczym cięciem.
Samotny wilk i szczenię to świetna manga, podejrzewam, że będzie pasowało to do każdego tomu i nie wiem ile odcinków uda mi się jeszcze opisać, bo ile razy można powtarzać to samo. Jestem zachwycony i czekam na więcej.
Do tej pory ukazały się:
- Człowiek Wilk
- To nie jest las dla starych wilków
- Smacznego proszę wilka
- Rufus. Wilk w owczej skórze
- Wilcze imperium
- Wilczyca
- Pan Kawalarz Wilk
- Wilcze sny
- Synowie Białego Wilka
- Wilk (z szuflady)
- Noc wilczej strzelby
- Wilki i koźlęta
- Serce wilka
- Jego wilczy sekret
- Śladem białego wilka
- Szósty rewolwer. Tom 5. Zimowe wilki
- Zima wilka
- Samotny wilk i szczenię. Tom 1. Szlak śmierci
- Wilki w ścianach
- Wilcze dzieci
- Ognisty wilk w Smallville
- Wilczyce deszczu
- Dwa małe wilczki
- Borka i Sambor. Wilki
- Błękitna jaszczurka. 4. Uśmiech wilka
- To nie jest BICEPS dla starych wilków
- WILK
- Czerwone wilczątko
- Król Wilków
- Tetfol. 1. Syn wilka
- Lisica i wilk
- Lux in tenebris. 2. Wilcza gontyna
- Wilczyca i czarny książę. Tom 1
- Yakari. W krainie wilków. Tom 8
- Kapitan Kloss. Gruppenführer Wolf
- Królewska Krew. Tom 3. Wilki i królowie
- Wilki. Historie prawdziwe
- Samotny wilk i szczenię. Tom 1 (nowa edycja od Hanami)
- Wydział 7. Wilki. Zeszyt 10
- Adaptacje literatury, Biały kieł
- Dwa gwoździe. Tom 2 (Telefon do piekła, Matka wilków)
- Samotny wilk i szczenię. Tom 2
- Elryk. Biały wilk. Tom 3
- S/N (wilk z S/N)
- Samotny wilk i szczenię. Tom 3
- Lupus. Tom 1
- Podziemny krąg. Wilk w matni
- Beastars. Tom 1
- Wiedźmin. Ballada o dwóch wilkach. Tom 7
- Wilcze doły
- Samotny wilk i szczenię. Tom 4
- Wolfhunt. Zguba
- Wilki z Nowego Meksyku
- MUTE – ON/OFF (Wolf)
- Samotny wilk i szczenię. Tom 5
- Wilk morski
- Alpha. Zapłata dla wilków. Tom 3
- Samotny wilk i szczenię. Tom 6
- Anne Bonny. Wilczyca z Karaibów. Tom 1