Borgia #2

Aleksander VI na dobre rozsiadł się na papieskim tronie i radośnie korzysta ze wszystkich przywilejów swojego stanowiska. Zaczyna stawiać fundamenty pod budowę swojego imperium, umacniając pozycję poprzez małżeństwa swoich dzieci. Cesare jako jedyny z papieskich potomków nie dostaje polecenia ożenku, tylko obietnicę kardynalskiego kapelusza.

Jodorowsky wykorzystał postać Lukrecji i wprowadził do fabuły najbardziej kontrowersyjne wątki kojarzone z rodziną papieża, w tym kazirodztwo, mocno kontrastujące z porządkami, jakie Aleksander robi w zdeprawowanym Watykanie. Tak jak w poprzednim albumie było wiele przemocy, tak w tym dominuje szeroko pojęty nierząd i hipokryzja. Rodrigo Borgia jest doskonałym przykładem chrześcijanina, który widzi belkę w oku bliźniego, jednak nie zauważa całego lasu w swoim. Autorzy malują portret Watykanu upodlonego i bez przyszłości, a do czarnej wizji wprowadzają przepowiednie Savonaroli, który widzi klęskę, jeśli ludność nie zmieni swojego postępowania.

Warto wspomnieć, że oryginalny tytuł brzmi „Władza i kazirodztwo”, taki też tytuł można znaleźć w innych tłumaczeniach tego albumu. Faktycznie kazirodztwo jest tutaj bardzo istotnym elementem, do tego stopnia ważnym, że staje się niemal osią wszystkich wydarzeń.

Mocnym atutem albumu jest wprowadzenie postaci historycznych, takich jak Micheletto czy Girolamo Savonarola, którzy dodają fabule autentyczności i wigoru, nie zmienia to jednak faktu, że przekaz historyczny jest jednostronny i bardzo subiektywny.

Pomijając spór o prawdziwość faktów, komiks pozostaje bardzo dobrym albumem pod względem akcji i żywych dialogów. Postaci są prawdopodobne, a szczegółowe i dokładne ilustracje Manary godne są umieszczenia w przewodnikach turystycznych.

Władza i grzech to komiks zdecydowanie warty przeczytania.