Joker – Brian Azzarello

     Kilka dni temu jeden z naszych fanów na Facebooku 😉 poprosił nas o opinię na temat komiksu Joker do którego scenariusz przygotował Brian Azzarello, znany z serii 100 Bullets. Postanowiłem więc siąść w deszczową noc przy lampce nocnej ze szklaneczką whisky i napisać parę zdań na temat tego komiksu.

   Zanim jednak zacznę, kilka słów o samym autorze. Jako najważniejsze dzieła, do których tworzył (lub współtworzył) scenariusze wymienia się wspomniane już 100 Bullets oraz Hellblazer. Wspólnie z Eduardo Risso został nagrodzony w roku 2001 nagrodą Eisnera za historię „Co ma wisieć, nie utonie” w ramach komiksu 100 Bullets. Przed pracą nad Jokerem miał już do czynienia z realiami Gotham City przy okazji wydania komiksu – Batman – Rozbite miasto.

Ale do rzeczy! Joker!

   To chyba jeden z moich ulubionych superłotrów, kwintesencja nieprzewidywalności, chaosu i brutalnego szaleństwa. Sięgając po ten zeszyt spodziewałem się czegoś na miarę historii z Batman – The Killing Joke, w którym mieliśmy okazję dzięki retrospekcjom poznać całą historię Jokera, wraz z uzasadnieniem jego motywów (o ile można użyć tego słowa w jego przypadku ;)) oraz wyjaśnieniem co tak naprawdę spowodowało, że ze zwykłego szarego, baaa z uczciwego mieszkańca Gotham stał się seryjnym mordercą, przed którym drży całe miasto. Nic bardziej mylnego! W Jokerze autor nie zagłębia się w psychikę tytułowego bohatera, nie analizuje jego zachowań, nie sili się nawet na uzasadnienia w jaki sposób, dlaczego i przede wszystkim kto, wypuścił Jokera z Arkham Asylum. Bo od tego zaczyna się historia. Na początku byłem zawiedziony, ale tylko na początku.

Autor opisuje całą akcję z perspektywy szeregowego żołnierza mafii – Jonnego Frosta, który na ochotnika zgłosił się żeby odebrać Jokera spod przytułku dla obłąkanych. Taki sposób narracji pozostawia wiele niedomówień i zagadek co może się nie podobać, jednak mi przypadło to do gustu, im większy wysiłek u czytającego tym lepiej. Wiemy dokładnie tyle, ile wie Frost, czyli nie za dużo, bo Jonny po obserwacji nieobliczalnych zachowań Jokera roztropnie stara się nie zadawać zbyt dużo pytań, tym bardziej, że „szef” po wyjściu z Arkham ma tylko jeden cel – odzyskać tytuł przestępczego króla Gotham.

      W całej historii pojawia się cała plejada barwnych postaci, i tak już po pierwszych kilku stronach możemy podziwiać genialne grafiki autorstwa Lee Bermejo przedstawiające Killer Croca, Harley Quinn, Two Face`a, Pingwina, Riddlera i, jakże by inaczej, Batmana (który pojawia się pod sam koniec albumu) .

       Komiks przeznaczony jest dla czytelnika dorosłego, co mnie osobiście nie dziwi, niektóre sceny przyprawiają o dreszcze, a ilustracje brutalnych morderstw znajdują się prawie na każdej planszy.

Tak czy inaczej, mi osobiście komiks się podobał, może nie trzyma on w napięciu, może nie ma jakiegoś głębokiego podłoża ani szalonej intrygi, za to mrok i brutalność przestępczego półświatka Gotham powala na kolana!