Samotny wilk i szczenię. Tom 4 – wilczy artykuł nr 51
Samotny wilk i szczenię. Tom 4 to kolejna dawka przygód Ogami Ittō w nowym wydaniu od Hanami. Ronin (czyli samuraj bez pana) wszędzie zabiera swojego synka, który zazwyczaj podróżuje w hurgoczącym wózku. Jest to opowieść o honorze, japońskiej sztuce wojennej i zemście, która jak wiemy, najlepiej smakuje na zimno, co podkreśla niebieska okładka (choć do tej pory były raczej ciepłe).
Co w artykule?
W ślad za Mandragorą
Hanami wydaje serię Koike i Kojimy po swojemu w większym rozmiarze (zarówno do formatu, jak i zawartości) niż pierwsza, przerwana edycja od Mandragory. Samotny wilk i szczenię. Tom 4 to siedem rozdziałów, z których każda to osobna, zamknięta opowieść. Czarny wiatr z południa (poprzednio: Czarny wiatr), Ścinacz głów Asaemon (Kubikiri Asaemon), Strzelby z Sakai (Sakaizatsu), znajdziecie w piątym tomie od Manragory, a Puszczanie lampionów (Święto zmarłych), Polowanie na jelenie (Łowcy jeleni), Miasto głodu (Głodne miasto), Taktyka miasta obronnego (Kanjō Satsujin) w szóstym tomie.
Kolejność jest deko inna, ale w zasadzie nie ma to większego znaczenia, choć opowieść ma wątek liniowy, z którego dowiadujemy się o przeszłości głównego bohatera. Bywa też, że epizody mają wpływ na oręż samotnego wilka, z tego powodu dobrze przeczytać Taktykę zamku obronnego po Strzelbach z Sakai, ale nawet jak się przeczyta to na odwrót, to świat się nie zawali. Za tłumaczenie w edycji Hanami odpowiada Paweł Olejniczak, nie porównywałem całego przekładu, ale w oko wpadła mi ostatnia plansza z historii o Jizō, tym bardziej że tekst został inaczej rozmieszczony po stronie. Okazuje się, że w wersji Cezarego Komorowicza i Witolda Nowakowskiego sens jest ciut inny, kto ma rację? Nie wiem, trzeba by porównać z oryginałem.
Dziki Zachód i kowboje… eee, nie! Feudalna Japonia i samuraje
Odbieram tę serię jako western w skórce z feudalnej Japonii. Ta historia ciągnie się jak spaghetti i ciągle nie mam jej dość. Główny bohater to włóczęga szlajający się po dzikich terenach, a każde spotkanie przebiega wedle sztywnego kodeksu honorowego. Nie brakuje też pojedynków, w których umiejętności i szybkość mają ogromne znaczenie. Osobliwość i koloryt lokalnego folkloru to najbardziej atrakcyjna strona tego komiksu, która przyciąga uwagę i wzbudza zainteresowanie. Dziwne i przerażające procedury, choćby te tyczące się testowania ostrości miecza wplecione są głęboko w fabułę, tak aby całość była zwarta.
Ostatnim gwoździem, po którym nie ma już odwrotu i zwyczajnie trzeba zostać fanem serii, jest zemsta. Nie znosimy niesprawiedliwości, wzbudza ona w nas taką falę negatywnych emocji, że obserwując pokrzywdzonego bohatera, czekamy, aż sprawiedliwość zostanie wymierzona. Niewiele rzeczy na świecie jest bardziej satysfakcjonujących od obserwowania takiego spektaklu. Ogami Ittō nie wybrał ścieżki demona naznaczonej szlakiem trupów i misjami na zlecenie z własnej woli, a został na nią wepchnięty w wyniku spisku pozbawienia go funkcji Kaishakunina.
TO JEST PIĘKNE!
Niezmiennie uwielbiam plansze, które kroi Gōseki Kojima. Czy to w czyściutkim czarno-białym stylu, czy uzupełnianym szarościami. Podczas oglądania pejzaży czuję, jakbym sam się przechadzał polami i łąkami feudalnej Japonii. Dramaturgia budowana jest sekwencjami, choćby zbliżającego się Samotnego wilka, narracja często milknie, tak aby wsłuchać się w wiatr, który nagina gałązki kreślone tuszem, a w pojedynkach dynamika urywa głowy (a czasem i inne części ciała), dwustronny splash chętnie powiesiłbym nad łóżkiem w formie plakatu. Jestem wdzięczny za powiększone wydanie, wersja Mandragory była trochę męcząca, ale jedna plansz z czwartego tomu (z historii o strzelbach) wygląda, jakby została zeskanowana w lekko niewystarczającej jakości. W wersji kieszonkowej nie odróżniała się od innych.
No i niezmiennie kocham tę serię za pokazaną relację ojcowską, chłodną jak stal, ale też twardą jak kamień. Ciepło się robi na serduszku, jak szczenię łapie łapczywie łyki normalności, gdy ojciec pracuje na polu ryżu w Czarnym wietrze z południa. Znowu serce pęka, gdy chłopak musi patrzeć na śmierć psa, wychowanego od szczenięcia w jednym konkretnym celu, aby przetrwać polowanie. Rozerwanie nawiązanej relacji dziecka ze zwierzęciem to coś okrutnego i nawet mam nieco za złe Kazuo Koike, że nie postanowił zostawić psiaka u boku chłopca.
W sprzedaży jest już piąty tom od Hanami, który jak dobrze szacuję, zrównuje się, a może i nawet wyprzedza to, co wydała Mandragora. Co mogę więcej powiedzieć, wkrótce pewnie go nadrobię.
Do tej pory w wilczym cyklu pojawiły się:
- Człowiek Wilk
- To nie jest las dla starych wilków
- Smacznego proszę wilka
- Rufus. Wilk w owczej skórze
- Wilcze imperium
- Wilczyca
- Pan Kawalarz Wilk
- Wilcze sny
- Synowie Białego Wilka
- Wilk (z szuflady)
- Noc wilczej strzelby
- Wilki i koźlęta
- Serce wilka
- Jego wilczy sekret
- Śladem białego wilka
- Szósty rewolwer. Tom 5. Zimowe wilki
- Zima wilka
- Samotny wilk i szczenię. Tom 1. Szlak śmierci
- Wilki w ścianach
- Wilcze dzieci
- Ognisty wilk w Smallville
- Wilczyce deszczu
- Dwa małe wilczki
- Borka i Sambor. Wilki
- Błękitna jaszczurka. 4. Uśmiech wilka
- To nie jest BICEPS dla starych wilków
- WILK
- Czerwone wilczątko
- Król Wilków
- Tetfol. 1. Syn wilka
- Lisica i wilk
- Lux in tenebris. 2. Wilcza gontyna
- Wilczyca i czarny książę. Tom 1
- Yakari. W krainie wilków. Tom 8
- Kapitan Kloss. Gruppenführer Wolf
- Królewska Krew. Tom 3. Wilki i królowie
- Wilki. Historie prawdziwe
- Samotny wilk i szczenię. Tom 1 (nowa edycja od Hanami)
- Wydział 7. Wilki. Zeszyt 10
- Adaptacje literatury, Biały kieł
- Dwa gwoździe. Tom 2 (Telefon do piekła, Matka wilków)
- Samotny wilk i szczenię. Tom 2
- Elryk. Biały wilk. Tom 3
- S/N (wilk z S/N)
- Samotny wilk i szczenię. Tom 3
- Lupus. Tom 1
- Podziemny krąg. Wilk w matni
- Beastars. Tom 1
- Wiedźmin. Ballada o dwóch wilkach. Tom 7
- Wilcze doły
- Samotny wilk i szczenię. Tom 4
- Wolfhunt. Zguba
- Wilki z Nowego Meksyku
- MUTE – ON/OFF (Wolf)
- Samotny wilk i szczenię. Tom 5
