Samotny wilk i szczenię. Tom 3 – wilczy artykuł nr 45

Kazuo Koike twierdzi, że dziecko (te wewnętrzne jak rozumiem też) najłatwiej zwabić dźwiękiem. Zapewne, każdy malec zwróci uwagę, obejrzy się, może nawet wybiegnie na podwórko, gdy usłyszy zbliżającego się sprzedawcę łakoci (chociaż na dzisiejsze dzieciaki, które mają wszystko może to nie działać). Co prawda nie kojarzyłbym go raczej z bębnem, ale wkurzającą melodyjką z kiczowatego samochodu, który może być prowadzony zarówno przez lodziarza, jak i seryjnego zabójcę, ale coś w tym musi być. Na co reaguje moje wewnętrzne dziecko? Na wycie zwiastujące, że Samotny wilk i szczenię. Tom 3 jest już na mojej półce. Przeczytane i pooglądane jeszcze kilkukrotnie.

Historia Ogami Ittō

Kazuo Koike kontynuuje swoją opowieść o byłym kaikashakuninie (osoba asystująca przy seppuku, kończąca rytuał ścinając głowę). Tę historię poznajemy nie po kolei, co nadaje jej aury tajemniczości. Poza tym szanuję, gdy scenarzysta najpierw zajmuje czytelnika akcją, a dopiero później znajduje czas na wyjaśnienia. Co doprowadziło, to tego, że Ogami Ittō wybiera los zabójcy na zlecenie? Wyjawiane jest to po kolei, ale u Hanami w trochę innej kolejności niż było wcześniej od Mandragory.

Trzeci tom nowej edycji zawiera epizody z trzech wcześniejszych albumików. Droga zabójcy to Szlak śmierci z pierwszego tomu. Tsuji Gensichi (Dzwonnik Tsuji Gensichi), Reputacja orisuke (Szumowiny), Pożegnalny mróz (Ostatnie podrygi zimy) i Gōmune Oyuki (Gomune) ukazały się w czwartym tomie, a Znaki patrolowe (Znaki) i Wzgórze straceń (Tęsknota) w piątym. Poszczególne rozdziały różnią się co do objętości, a więc przesunięcia miały, jak rozumiem wyrównać grubość tomów.

Doszło tu do tragedii

Mianem samotnego wilka często określa się osobę indywidualną, choć jak jest to wyjaśniane w komiksie Wilki. Historie prawdziwe (więcej tu — klik), osobnik odłączający się od stada to żaden renegat, tylko młodzik, który zakładać będzie swoją rodzinę. Tak, ale już samotnik ze szczenięciem to już rzecz nienaturalna, osobliwa i niespotykana. Musiało tu dojść do tragedii, czego dowiedzieliśmy się już ostatnio. Kazuo Koike wyjawia kolejne szczegóły intrygi, w tym politykę związaną z przejęciem funkcji kaikashakuna, bardzo silnej pozycji w feudalnej Japonii.

W końcu ktoś zadaje pytanie, po co zabójcy na zlecenie ten cały hajs. Komando łowców nagród zwących się Zodiakiem (zdziesiątkowanym, ale jednak) chciałoby dobrać się do tej gotówki, która z szacunkowych wyliczeń powinna stanowić już małą fortunkę. Na froncie jest oczywiście akcja, podstęp wciągający bohatera w zasadzkę i dynamiczny pojedynek, stanowiący też przegląd białej broni, ale z tyłu, subtelnie zostają wyciągane wnioski, nadające sens działań Ogami Ittō. Choć droga jeszcze długa, ale może ojcu uda się w końcu zapewnić synowi bezpieczne jutro.

Filmowe kadrowanie

Uwielbiam ilustracje Kojimy, najbardziej ujmują mnie włóczęgowskie sekwencje. Ogami Ittō ciągnie po kraju wózek z synem, a kamera skupia się na różnych elementach otoczenia. Ma to w sobie wiele uroku i pozwala zwolnić, poobserwować, nie wszystko musi mieć ukryty sens (choć czasem i otoczenie ma znaczenie do zaplanowanej akcji), może zwyczajnie cieszyć oko. Świetne są szerokie, panoramiczne, filmowe kadry, często rozciągające się na dwie strony, sprawdzające się zarówno w statycznych scenach, gdy adwersarze stają naprzeciw siebie, jak i przy dynamicznym wirze pojedynków.

Feudalna Japonia ma wiele do zaoferowania, oprócz wszelakiej białej broni, dzięki której można skonstruować mnogą liczbę pojedynków, tak aby się nie nudziły, świetnie wypada przedstawianie realiów i skupianie się na funkcjach, które obecnie wcale nie dawałyby aż takiego prestiżu. Dzisiaj na dzwonnika wybijającego porę dnia, nikt by nie zwracał uwagi, skoro każdy ma przy sobie kilka urządzeń, które potrafią wskazać czas. Dodatkowo zadziwia jak bezwzględny może być test na następcę, który dowieść ma najwyższych umiejętności i poświęcenia.

Zimny chów

Ogami Ittō to twardy i zimny ojciec, Daigoro to mało rozmowne dziecko, choć rozczula mnie pieszczotliwe „tuś” często przejmujące funkcję całego dialogu. W Pożegnalnym mrozie to szczenię znajduje się w centrum opowieści, wpada w kłopoty i dzięki bystrości i sile charakteru z nich wychodzi cało. Z tym że trzyletni chłopiec już bywał i jest też i tu elementem zaskoczenia dającym przewagę. Wystarczy ułamek sekundy zawahania się ze strony przeciwnika, aby cięcia, które mogą wywołać zachwyt, nie pruły tylko powietrza.

Najdłuższym epizodem z tego tomu (i z dotychczasowych) jest ponad stu stronicowe Gōmune Oyuki. Podjęte zostały tu wątki tatuowania ciała oraz sztuka walki z płonącym mieczem. Dwie bardzo niebezpieczne techniki odwracania uwagi zostają wykierowane przeciw sobie, samotny wilk pełni tu rolę arbitra, czuwającego, aby honor zwyciężył, czeka aż do momentu dokonania zemsty i wieńczy historię swoim zabójczym cięciem.

Samotny wilk i szczenię to świetna manga, podejrzewam, że będzie pasowało to do każdego tomu i nie wiem ile odcinków uda mi się jeszcze opisać, bo ile razy można powtarzać to samo. Jestem zachwycony i czekam na więcej.

Do tej pory ukazały się:

1. Człowiek Wilk
2. To nie jest las dla starych wilków
3. Smacznego proszę wilka
4. Rufus. Wilk w owczej skórze
5. Wilcze imperium
6. Wilczyca
7. Pan Kawalarz Wilk
8. Wilcze sny
9. Synowie Białego Wilka
10. Wilk (z szuflady)
11. Noc wilczej strzelby
12. Wilki i koźlęta
13. Serce wilka
14. Jego wilczy sekret
15. Śladem białego wilka
16. Szósty rewolwer. Tom 5. Zimowe wilki
17. Zima wilka
18. Samotny wilk i szczenię. Tom 1. Szlak śmierci
19. Wilki w ścianach
20. Wilcze dzieci
21. Ognisty wilk w Smallville
22. Wilczyce deszczu
23. Dwa małe wilczki
24. Borka i Sambor. Wilki
25. Błękitna jaszczurka. 4. Uśmiech wilka
26. To nie jest BICEPS dla starych wilków
27. WILK
28. Czerwone wilczątko
29. Król Wilków
30. Tetfol. 1. Syn wilka
31. Lisica i wilk
32. Lux in tenebris. 2. Wilcza gontyna
33. Wilczyca i czarny książę. Tom 1
34. Yakari. W krainie wilków. Tom 8
35. Kapitan Kloss. Gruppenführer Wolf
36. Królewska Krew. Tom 3. Wilki i królowie
37. Wilki. Historie prawdziwe
38. Samotny wilk i szczenię. Tom 1 (nowa edycja od Hanami)
39. Wydział 7. Wilki. Zeszyt 10
40. Adaptacje literatury, Biały kieł
41. Dwa gwoździe. Tom 2 (Telefon do piekła, Matka wilków)
42. Samotny wilk i szczenię. Tom 2
43. Elryk. Biały wilk. Tom 3
44. S/N (wilk z S/N)
45. Samotny wilk i szczenię. Tom 3
46. Lupus. Tom 1
47. Podziemny krąg. Wilk w matni
48. Beastars. Tom 1
49. Wiedźmin. Ballada o dwóch wilkach. Tom 7
50. Wilcze doły
51. Samotny wilk i szczenię. Tom 4
52. Wolfhunt. Zguba
53. Wilki z Nowego Meksyku
54. MUTE – ON/OFF (Wolf)
55. Samotny wilk i szczenię. Tom 5
56. Wilk morski
57. Alpha. Zapłata dla wilków. Tom 3
58. Samotny wilk i szczenię. Tom 6
59. Anne Bonny. Wilczyca z Karaibów. Tom 1
60. Wilki, śpijcie dobrze